een interview met rouwspecialist Manu Keirse over omgaan met het grote verdriet na een miskraam.
Doorheen het interview breekt Manu Keirse een lans voor meer ruimte en aandacht voor verdriet in onze maatschappij. Op de werkvloer, waar we vaak uit onhandigheid niets durven te zeggen tegen een collega die een miskraam had, in het onderwijs, in de opleiding geneeskunde... Erkennen dat het verdriet er is en dat sommige dingen lastig moeten zijn voor de betrokkene, kan voorkomen dat ouders zich eenzamer gaan voelen.Toch is er ook al heel wat ten goede veranderd: ouders kunnen hun ongeboren kindje begraven als ze dat willen, hem of haar officieel een naam geven en in de medische wereld is er ook aandacht voor psychologische ondersteuning gekomen.
Het is niet altijd gemakkelijk om elkaar als partners te ondersteunen bij het verlies van een kindje. Naast je eigen pijn, ervaar je immers ook de pijn van de ander en dat kan te zwaar om dragen zijn, waardoor partners elkaar soms ontlopen of boos reageren als de ander aandacht vraagt voor zijn of haar verdriet. Dat heeft niets te maken met elkaar niet graag zien of zelf niet rouwen om het kindje.
Manu Keirse pleit er ook voor om mensen die rouwen te verwennen: rouwen put immers uit, ook al doen rouwenden ogenschijnlijk niet veel.
Voorts is het ook belangrijk om de andere kinderen in het gezin en de grootouders niet uit het oog te verliezen en ook hun gevoelens te erkennen.
In zijn boek over verdriet bij een miskraam, wordt ook een medisch gedeelte opgenomen over de mogelijke oorzaken van een miskraam. Uit onwetendheid leggen ouders immers al te gemakkelijk de schuld bij zichzelf.
Tot slot vertelt Manu Keirse in het interview over een heel mooi ritueel bij de Yoruba-stam in Midden-Afrika:
"Als daar een baby sterft bij de geboorte, vraagt de vader aan de beeldhouwer om een beeldje te snijden uit een boomstronk, en de moeder draagt dat ‘kind' maanden mee op haar rug, ze streelt het en strijkt het in met symbolische kleuren, waardoor iedereen in het dorp ziet: daar is een kind gestorven, daar is verdriet. Dat vind ik een prachtig ritueel. In onze cultuur is er zoveel niet-erkend verdriet: ik vind het toch belangrijk om dat onder de aandacht te blijven brengen. We zouden veel winnen in onze samenleving als we daar meer oog voor hadden. Ik ben ervan overtuigd dat er dan minder geweld zou zijn en meer verbondenheid".
Het gaat om een interview van Kaat Schaubroeck verschenen in Libelle, nr. 24, van 17 juni 2010. Het boek van Manu Keirse heet "Als je een prille zwangerschap verliest" en is geschreven door Bernard Spitz, Manu Keirse en Annemie Vandermeulen. Uitgegeven bij Lannoo met ISBN-nummer 978 90 20988 41 3.