Wat gebeurt er na het sterven? Is er leven na de dood? Is contact met overledenen mogelijk? Kunnen wij, levenden, nog iets doen voor onze geliefde overledenen? Hoe gaan we om met deze vragen? Hoe kunnen we op zoek gaan naar antwoorden?
Deze vragen kunnen voorlopig niet op de traditionele, ‘wetenschappelijke' manier benaderd en beantwoord worden. Het lijkt er op dat iedereen bij zichzelf op zoek moet gaan naar mogelijke zinvolle antwoorden. Die zoektocht wordt gevoed door wat grote, spirituele tradities (christendom, boeddhisme, islam...) als geloofsovertuiging neerzetten, maar ook door bepaalde ervaringen die het normale bewustzijnsniveau overstijgen (bijna-doodservaringen, uittredingservaringen, helderziendheid, heldervoelendheid...) of gewoon door een innerlijk weten diep in het hart.
twee werelden
Uit de kennis over de energetische aspecten van de mens, kunnen we afleiden dat de mens meer is dan zijn fysieke lichaam en dat er na het sterven van dat lichaam nog 'iets' overblijft.
Je zou kunnen stellen dat we ons als het ware in twee werelden bevinden, die je schematisch kan voorstellen als twee cirkels: een kleine en een grote. De kleine wereld/cirkel is onze fysieke werkelijkheid zoals die zich aandient via onze uiterlijke zintuiglijke indrukken. De alledaagse, fysieke wereld waarin we eten, slapen, werken, mensen ontmoeten... en die we zouden kunnen omschrijven als onze ‘kleine' wereld.
Daarnaast is er een grotere cirkel, die de kleinere omvat. Als we onze "antennes" verder uitsteken dan normaal, dan kunnen we via onze innerlijke zintuigen, contact maken met die grotere cirkel. Dat kan via beelden voor ons innerlijk oog, via onze gevoelens of aanvoelen, via gedachten die spontaan bij ons opkomen of een innerlijke stem die we horen enz.. De grotere circel is onze spirituele dimensie, de wereld van onze ziel, de wereld die tegelijk het fysieke èn wat het fysieke overstijgt, omvat.
Fijngevoelige mensen blijken van nature uit gemakkelijk contact te kunnen maken met die ‘grote' wereld en in uitzonderlijke situaties (vb. aan een sterfbed) blijken de meeste mensen wel ervaringen te hebben hiermee. Uit onderzoek blijkt bijvoorbeeld dat 60 % van de mensen die een partner verloren, op één of andere manier het gevoel hebben dat hij of zij nog aanwezig is (zie info rouwproces). Doordat dit weinig benoemd wordt in onze maatschappij, wordt die grotere wereld zelden verder geëxploreerd, tenzij dan door personen met een bijzondere interesse in spirituele zaken. Deze gang van zaken vergroot de indruk van twee gescheiden werelden: de fysieke of zeg maar ‘nuchtere', alledaagse wereld enerzijds en een onbekende, zweverig aandoende want weinig tastbare wereld anderzijds.
angst
Als mensen geloven in een voortbestaan na de dood, wordt dat nogal eens gezien als ‘wij, levenden, hier' en ‘zij, overledenen, daar'. Mensen blijken soms nogal schrik te hebben voor contact met de ‘overkant', alsof het iets is dat aan de levenden ‘trekt' en contact daarmee ons voortijdig naar de overzijde zou kunnen brengen. Of soms heeft men een beeld van overleden geliefden die als sirenen aan de overlevenden ‘trekken' om hen terug bij zich te krijgen. Los van het gegeven dat het altijd belangrijk is om goed in contact te blijven met de fysieke wereld waarvan we als fysiek wezen deel uitmaken en dicht bij onszelf te blijven in welke relatie dan ook, hoeft die 'andere' wereld helemaal niet zo vreemd, verontrustend en overweldigend te zijn. Het is de wereld waarin we meer zijn dan ons fysieke lichaam en waar we als ziel deel uitmaken van een grotere werkelijkheid. Onze fysieke werkelijkheid, onze ‘kleine' wereld maakt deel uit van die grotere werkelijkheid en is er niet van afgescheiden. Daardoor is het ook net mogelijk om bewust in verbinding met die grotere wereld te leven.
Ik vermoed dat veel angst rond de mogelijkheid van 'contact met de overkant' gevoed wordt door enerzijds gebrek aan openheid rond het onderwerp sterven, waardoor bij de meeste mensen weinig kennis voorhanden is om bepaalde ervaringen te kaderen en anderzijds door de horrorverhalen waar het idee van contact met overledenen dan wel opduikt en die de indruk wekken dat dergelijk contact per definitie schrikaanjagend, onbetrouwbaar en schadelijk is.
bestaande benaderingen
Her en der wordt er door verschillende personen en instanties, vaak op een zo wetenschappelijk mogelijke wijze, kennis over het sterven en wat daarna komt, verzameld en verspreid. Natuurlijk is het in deze materie bijzonder belangrijk om kritisch te blijven en naar je intuïtie te luisteren: niet alle bronnen hieromtrent zijn even zuiver en kwaliteitsvol. Een voorbeeld van gedegen onderzoek is het werk van Robert Monroe en het Monroe Instituut, dat verschillende niveaus van bewustzijn in kaart bracht (een benadering uit het Westen).
In andere tradities en culturen blijkt er meer kennis voorhanden omtrent het stervensproces en wat daarna gebeurt. Een bekend voorbeeld is het Tibetaans Boeddhisme waar het Tibetaanse dodenboek de verschillende stadia van leven, sterven en wedergeboorte omschrijft (een benadering uit het Oosten).
kanttekening
Misschien vind je dit alles maar nonsens. Dat is je goed recht. Het is mijn diepste overtuiging dat ‘De Werkelijkheid' vele waarheden omvat, en dat iedere waarheid, als facet van een grotere werkelijkheid, zijn bestaansrecht heeft, ook al lijken ze voor ons gewone verstand vaak tegenstrijdig. Wat hier beschreven wordt, maakt deel uit van mijn werkelijkheid en helpt mij om op mijn eigen, authentieke manier mensen nabij te zijn bij het sterven en rouwen. Misschien voel je dat in het diepste van je wezen ook zo aan of misschien helemaal niet. Voel je steeds vrij je eigen waarheid te volgen.