Het is tijd voor mij om te gaan, moeder! Ik ga heen.
Ik zal een zacht wind-vleugje worden en je liefkozen;
ik zal de rimpels worden van het water als je baadt en je kussen en weer kussen.
In de winderige nacht, als de regen op de bladeren klettert, dan zul je mijn gefluister horen in je bed
en mijn lach zal met het weerlicht door het open venster in je kamer flitsen.
Als je wakker ligt en aan je kindje denkt, laat in de nacht,
dan zal ik tot je zingen vanaf de sterren: "Slaap moeder, slaap!"
Op de dwalende manestralen zal ik over je bed sluipen en op je boezem liggen, terwijl je slaapt.
Ik zal een droom worden en door de smalle spleet van je oogleden zal ik in de diepten van je slaap glijden
en als je ontwaakt en verschrikt rondkijkt, dan zal ik als een tintelende vuurvlieg in de duisternis wegzweven.
En als de mensen vragen: "Waar is je kindje?"
dan zul je maar zachtjes zeggen:
"Kindje is in mijn oogappel, in mijn lijf en in mijn ziel".
(naar Tagore)